31 Temmuz 1997 Perşembe

Hüznümle kolkola oturuken

Hüznümle kolkola otururken
             Güleç bakışlı bir çift göz
             Bezgin ama dokunaklı bir ses
                    Ve uzun taburelerde sohbet
Ne bir başlangıç ne de son
Alıp geldi başını bu günlere
             Ne güzel bir söz duydun
             Ne de umudun elinden tuttun
                    Yine de hissettirdin ben olduğumu
Borçluyum sana bezgin insan
             Kendini yaşamaya gizlemiş
             Zamanın ansızında düşünen
             İçinde yetiştirdiğin sevecenliğinle
                    Sana hissettirdiğim önemsizliğe rağmen
                    Kendimi önemli hissettirişin
Ve eksiğim sana karşı
             Yine de kalmasın hiçbir soru
             Yoktur ilişkinin eksiği fazlası
             Yaşayabileceğin en derinlikte
             Paylaşmalı yakalanabilen anları
                    Yarını dünü herhangi zamanı
                    Ne kadar önemli anların adları
                    Yanaklarımızda sevinç kızarıkları
                    Dilimizde hoş sohbetler
Ve paylaşılan anlar
Kim doğru değer biçebilir anlara
             Hepimizin içinde gizli
                    İnsan inanıyorsa değdiğine
                    Yüreğinde bir yere
                    Hiçbir an adlandırılmamalı
                    Yaşamalı yaşanılası yaşanacakları
Belki duygulu aşk şiiri değil
Senin adına karaladıklarım
             Ama dokunabilirsen satırlara
             İçlerinde verilen önem gizli
             Sıradanlıkla ilgisi olmayan
                    Evet gerçekten aşk şiiri değil
                    Ama sevgi saklı her gizli yerinde
İşte sana battaniyesi olmayan
İçinde yaşanmışlıkları anlatan
             Sana özel satırlar
                    Belkli arasında yaprak kurutulur
                    Belki her hangi bir yerde unutulur
Ve yaşam devam eder
             Bugünün bugün olduğu gibi

31.07.1997

Hiç yorum yok: