Dün yürürken...

Dün yürürken tekmelediğim taşçık bugün, tekmelemeden önce durduğu yerde beni bekliyor. Tekmeledikten sonra durduğu yerin izi belli oluyor ve heyecanla tekrar taşın kucağına konmasını istiyor. Ayakkabılarımın ucu etrafına göz gezdirdikten sonra küçük bir hamle yaptı ve dün bastığı yerde olduğunu anladı.
Nasıl bir sokak bu !
Sokağın bedeninde yaşanan günlerin gecesinde yaşananlar sıfırlanıp, taze gün ışıklarıyla birlikte tekrar yaşanıyor. Tekmelediğimiz taşçık eski yerinde, yuvarlanıp gittiği yol ve yorulup durduğu yerin izi gözle görülür şekilde gülen yüzüyle bize bakıyor. Bir kere daha vurmak istiyor ayakkabım ve aynı yolu izleyerek yorulduğu yerde dinlensin istiyor. Vuruyor, gidiyor, dinleniyor. Bu sokakta her gün aynı olaylar yaşanıyor. Zamanın durduğu, her yeni günün bir önceki günün tekrarı olduğu sokaktan taşınıyorum…


1992

Farklı bir insan şehrinde

Farklı bir insan şehrinde

Ara sokaklardan birinde

Eski Türk evi ve ben

                    Umursamazlık tabi umurlarımızda

                    Yalnızlık yanımızda

                    Zamanı ilerletiyoruz

Dönüş ne zaman diyerek

Kalan saatleri geçiriyoruz

                    Kalemin bitmesini fırsat bilerek

                    Şiirimizi bitiriyoruz

Bitt...

08.01.1992