Hüznümle kolkola oturuken

Hüznümle kolkola otururken

             Güleç bakışlı bir çift göz

             Bezgin ama dokunaklı bir ses

                    Ve uzun taburelerde sohbet

Ne bir başlangıç ne de son

Alıp geldi başını bu günlere

             Ne güzel bir söz duydun

             Ne de umudun elinden tuttun

                    Yine de hissettirdin ben olduğumu

Borçluyum sana bezgin insan

             Kendini yaşamaya gizlemiş

             Zamanın ansızında düşünen

             İçinde yetiştirdiğin sevecenliğinle

                    Sana hissettirdiğim önemsizliğe rağmen

                    Kendimi önemli hissettirişin

Ve eksiğim sana karşı

             Yine de kalmasın hiçbir soru

             Yoktur ilişkinin eksiği fazlası

             Yaşayabileceğin en derinlikte

             Paylaşmalı yakalanabilen anları

                    Yarını dünü herhangi zamanı

                    Ne kadar önemli anların adları

                    Yanaklarımızda sevinç kızarıkları

                    Dilimizde hoş sohbetler

Ve paylaşılan anlar

Kim doğru değer biçebilir anlara

             Hepimizin içinde gizli

                    İnsan inanıyorsa değdiğine

                    Yüreğinde bir yere

                    Hiçbir an adlandırılmamalı

                    Yaşamalı yaşanılası yaşanacakları

Belki duygulu aşk şiiri değil

Senin adına karaladıklarım

             Ama dokunabilirsen satırlara

             İçlerinde verilen önem gizli

             Sıradanlıkla ilgisi olmayan

                    Evet gerçekten aşk şiiri değil

                    Ama sevgi saklı her gizli yerinde

İşte sana battaniyesi olmayan

İçinde yaşanmışlıkları anlatan

             Sana özel satırlar

                    Belkli arasında yaprak kurutulur

                    Belki her hangi bir yerde unutulur

Ve yaşam devam eder

             Bugünün bugün olduğu gibi

31.07.1997

Bir gün

Bir gün

Bütün satırları topladığında

Bir insana eşitlenecek

             Belki tek bir satırda

             Bambaşka insan

                    Üç satır alt alta

                    Geldiğinde başka insan

Ama hepsini toplayıp

Sevgiyle yoğurduğumuzda

                    Kendimize eşitlenecek

18.07.1997

Birden beynim patladı

 

Birden beynimde patladı

Kalbimin dandanı

Uyandığımı düşletti beynim

             Ve yanımda olmayacağını

                    Tekrar tekrar uyandığımda

                    Yine yanımda olmayacağını

Derken özgürlük çıtlattı

Penceremin yumuşak camını

             Şundan söz etti özgürlük

                    Vücudumun her santiminin içinde

                    Özgürlüğün dolaşacağını söyledi

Derken kalbimin dandanı

Tekrar beynimi patlattı

             Yanında başkasının uyandığını

                    Ama ayak parmağındaki

                    Güzelim küçüçük benden

                    Bir öpücük bile almadığını

Hatta farkında bile olmadan

Yanında başkasının uyandığını

Fısıldadılar gizlice ruhuma

             Bak işte dedi özgürlüğüm

                    Senin yanında ben varım

                    Oysa onun yanında dedi

                    Düşündüm ve üzüldüm

Niçin dedim mutluluğa

Hak edenin yanında değilsin

             Pazarlık ettim mutlulukla

             Yolladım onun yanına

                    Bir tan vakti uyansın

                    Küçüçük bene konan öpücükle

                    Mutluluk kollarında olsun

                    Yürüsünler beraberce

Bense özgürlüğüm içimde

O diyardan bu diyara

Yeni gönüller almaya

             Artık özgürlüğümü paylaşacağım

                    Birden fazla insanla

                    Uyum içindeysem sürekli

                    Değilsem kesik kesik

Bir mutluluk rüzgarı olup

O tenden diğerine

Esintimi dokunduracağım

Tüm sevecenliğimle birlikte

             Taa ki denen zaman geldiğinde

                    Durup düşüneceğim

                    Ne yapmak istiyorsam

                    Sevgimle birlikte yapacağım

Sevgili dostlarım

10.07.1997