Hüznümle kolkola oturuken

Hüznümle kolkola otururken

             Güleç bakışlı bir çift göz

             Bezgin ama dokunaklı bir ses

                    Ve uzun taburelerde sohbet

Ne bir başlangıç ne de son

Alıp geldi başını bu günlere

             Ne güzel bir söz duydun

             Ne de umudun elinden tuttun

                    Yine de hissettirdin ben olduğumu

Borçluyum sana bezgin insan

             Kendini yaşamaya gizlemiş

             Zamanın ansızında düşünen

             İçinde yetiştirdiğin sevecenliğinle

                    Sana hissettirdiğim önemsizliğe rağmen

                    Kendimi önemli hissettirişin

Ve eksiğim sana karşı

             Yine de kalmasın hiçbir soru

             Yoktur ilişkinin eksiği fazlası

             Yaşayabileceğin en derinlikte

             Paylaşmalı yakalanabilen anları

                    Yarını dünü herhangi zamanı

                    Ne kadar önemli anların adları

                    Yanaklarımızda sevinç kızarıkları

                    Dilimizde hoş sohbetler

Ve paylaşılan anlar

Kim doğru değer biçebilir anlara

             Hepimizin içinde gizli

                    İnsan inanıyorsa değdiğine

                    Yüreğinde bir yere

                    Hiçbir an adlandırılmamalı

                    Yaşamalı yaşanılası yaşanacakları

Belki duygulu aşk şiiri değil

Senin adına karaladıklarım

             Ama dokunabilirsen satırlara

             İçlerinde verilen önem gizli

             Sıradanlıkla ilgisi olmayan

                    Evet gerçekten aşk şiiri değil

                    Ama sevgi saklı her gizli yerinde

İşte sana battaniyesi olmayan

İçinde yaşanmışlıkları anlatan

             Sana özel satırlar

                    Belkli arasında yaprak kurutulur

                    Belki her hangi bir yerde unutulur

Ve yaşam devam eder

             Bugünün bugün olduğu gibi

31.07.1997