İçimde hüzünü konuk ettim

İçimde hüzünü konuk ettim

Kalbimin ritmi hüzün

                    Kendimce haklı olmak bile

                    Senin titrek yüzünü görünce

                    Harakiri yapıyor

Her zaman mutlu edemiyorum

                    Mükemmel olmak

                    Benim de özlemim

                    Seni çok özlerim

Biraz zaman

Biraz duygu

Sımsıkı sarılma

Gerekirse gözyaşı

Sonsuz mutluluk

                    Seni biliçli olarak

                    Üzdüğüm gün

                    Öldüğüm gün

Ve seni

Ne dünden az

Ne de ömrümden az seviyorum

                    Senin delinim

04.03.1999

Uçurtmanın püskülüydüm

Uçurtmanın püskülüydüm

Süzülürdüm gönül misali

O özgürlük senin

Karşı bulutlar benim

                    Bir gün üzdük bulutları

                    Göz yaşları aktı yerin yüzüne

                    Takip ettim yaşları

                    Yüreğine düştü bir damlası

İşte canım dedim

                     İçerideki ses düzeyi

                    Sağlığa zararlı yükseklikteydi

                    Nefesini duyar oldum

                    Taa uzaklardan

Bir ağacın

Çiçek açan dalları gibi

Birbirimiz olmak istedik

                    Yağan yağmurlar

                    Büyütsünler yüreklerimizi

                    İstedim istiyorum

Kimi gün başaşağı yürüyorum

Belki o zamanlar

Yüreğini göremiyorum üzüyorum

Sızı sızı oluyorum

                    Donduruyorum bedenimi

                    Sessiz sıcak bir yürek

                    Dokunsun istiyorum

                    Donukluğum çözülsün diye

Zorlukları zorlayan bir zorbayım

                    Bir yüreğe sevgi düştü mü

                    Daha hızlı atmaya başlar

Aceleci olur yürek

Sevgiyle sarıldı mı

Neşe anında yaşamak ister

                    İster mi

                    İster

                    Belki

Seni seviyorum

Tek lafım bu

Gerisi sadece okunduğu gibi

Gerisi

03.03.1999

Yürüyordum...

Yürüyordum…
Yürüdükçe boyum kısalıyordu.
Gitgide toprağın içine gömülüyordum senden uzaklaştıkca,
seni yüreğimde taşıyabildiğim ve dokunamadığım günlerde
gitgide yerin merkezine yaklaşıyordum. Soluk alamıyordum.
Sevgimi sana duyuramıyordum. İnatçıydın.
Kendini kotrol etmesini biliyordun ve direniyordun.

Güneş beni terketti. Gece ve duygusuzluk dostum oldu.
Hem sevdiğim hem de sevildiğini bildiğin halde, yerin üstü gece,
yüreğin toprağın altında yaşamak.
Konuşmaya karar vermek, yine direnmek. Gözyaşlarından bir gökyüzü oluşturmak ve altında otururken acıtmasını beklemek.
Kıyamadık birbirimize.
Yüreğimizi dinledik, belki mantığımızı küstürdük. Ve toprağın üzerinde yaşama günleri başladı. Değiştik. Mutluluğa ant içtik.

Sana sarılmak ve öylece dünyaya asılı kalmak,
dönmek dünya ile birlikte aşk yörüngesinde.

Canım sevdiğim, kimin aklına gelirdi sevgimden şüpheye düşeceğin.
Teraziye karşıdan baktığında üstünde dünde yaşayan ben sevgisi yazan kefe zemine daha yakın duracak. Hayatımda sen yokken soluk alma işlemi ile uğraşacak ömrüm olmuyordu. Seni ne dünden az ne de ömrümden az seviyorum. Bunu sana ispatlamanın tek yolu, sana bakışlarımda, dokunuşlarımda, sarılmalarımda, yüreğimde gizli.
Şüpheye düştüğünde sana olan sevgimi oralarda bulabilirsin.

1999